لاله (داستان ترکمنی)

پیش گفتار
این داستان برداشتی آزاد ازروایت افسانه ای ” لاله” است.
روایتی است در میان افسانه های قدیمی تورکمن ها، در زمان های
نه چندان دور که مردم تورکمن صحرا هنوز یکجا نشین نشده بودند
و به صورت چارواداری ” کوچ نشینی”زندگی می کردند؛ اتفاقات
عجیب و غریب زیادی می افتاد. یکی از آنها این بود که خانواده ها
برای وصلت پسرهایشان از چارواهای همجوار دختر اختیار
می کردند. اما چون کوچ نشین بودند، اجبارآنها را به دنبال
دام هایشان می کشاند و می برد.
این کوچ های مکرر باعث می شد که عروس خانواده سالها نتواند
خانواده ی خودش را ببیند. گاهی هم اتفاق می افتاد که دخترخانواده
بعد ازعروس شدنش تا آخر عمر نمی توانست پدر و مادرش را
ببیند و به میان ایل خودش برگردد. اگرهم می خواست نمی توانست
پیدایش کند. چون آدرس به خصوصی نداشتند هیچ کدام ازکوچ
نشین ها. روایت است که می گویند، دختری به نام لاله که ازدیدن
پدرو مادرش نا امید شده بود؛ و از طرفی هم از طرف خانواده ی
شوهرش مورد اذیت و آزار قرار می گرفت این مرثیه را در یک
شب مهتابی، بالای تپه ای خوانده است.” اگر در چاه عمیقی سنگی
پرتاب شود در عمق او فرو می رود و گم می شود، اگر دختری با
ایل غریبه ی وصلت کند او نیز گم می شود مادرجان، ایل غریبه بد
و نامهربان است آنها من را راحت نگذاشتند، گیسوان بلند و سیاهم
را نگذاشتند به وقتش شانه کنم. وقتی خاله و دایی هایم آمدند به
آنها بگو لاله گم شده است مادرجان، وقتی دوستانم آمدند بگو لاله
مرده است مادر جان….” این مرثیه تا چهارده بیت ادامه دارد. اینجا
به چهاربیت آن اشاره ای شده است.